Մոսկվա, բայց շատ տարիներ առաջ, երբ մենք, ինչպես Եվտուշենկոն է մի առիթով բնութագրել`,«վրդովմունք հարուցելու չափ ջահել էինք»: Ավելի ստույգ`1975 թվական: Մեզ բերել են Կրեմլ, լենինյան կաբինետ: Համամիութենական հավաք - խորհրդակցություն է, և տարբեր հանրապետություններից գործուղված երիտասարդ գրողները անպայման պիտի մասնակցեն այս ծիսակարգին:

«Չենք վճարելու 150 դրամ» ակցիան, մեծ հաշվով, 50 դրամի կռիվ չէր: Իհարկե, 50 դրամը, հատկապես այն պարագայում, երբ ընտանիքի անդամները օրական մի քանի անգամ ստիպված են օգտվել հասարակական տրանսպորտից, բավականին մեծ բեռ է ընտանեկան բյուջեին, սակայն, մեծ հաշվով, բողոքի ինքնաբուխ ակցիաները քաղաքացիական զարթոնքի և այս կամ այն մակարդակի պետական մարմինների կողմից թույլ տրված կամայականությունների դեմ պայքարի գեղեցիկ և ուսանելի օրինակներ էին, քաղաքացիական զարթոնքի լավ նախապայման, և հաղթանակն այստեղ ոչ թե 50 դրամի խնայողությունն էր, այլ պետության կառավարման գործում քաղաքացու դերի բարձրացումը:

Արթուր Մելիքյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրառում է արել` հրավիրելով Գյումրու քաղաքապետարանի և ՃՕ աշխատակիցների ուշադրությունը:

Ազատամարտիկները ո՛չ հարյուր դրամ արժեին, ո՛չ 20 հազար դոլարանոց շորե երգող տիկնիկ, որպեսզի էկրանի ցեցերն ակտիվանային, պայքարեին, խելոք մտքեր արտանետեին: Ասում էի, չէ՞, զվռնող ջահելների պես, էգոիստների, ցուցամոլ-կարիերիստների պես, տրաֆարետային հեղափոխություն ենք սիրում անել:

Երեկ չէ առաջին օրը «100»-ի մեծապատիվ տոնը որոշեցի նշել ավտոբուս նստելով: Ուղևորները գոհ էին ու արժանապատիվ, վարորդը` մեծահոգաբար հանդուրժող: Անցնում ենք Շրջանայինի կանգառից. մի կին` գեղեցկադեմ ու հասուն, խնդրում է ոստիկանության շենքի խաչմերուկում կանգնել: Վարորդն ասում է` այդտեղ չեմ կարող, ոստիկանության նախարարությունն է է: Հետո քթի տակ սրամտում է` թե՞ նախարարությունում բարեկամ ունեք:

Բոլորս ենք սիրում հաղթանակներ ունենալ: Միասնական ջանքերով տարած հաղթանակն էլ տասնապատիկ գնահատելի է դառնում, քանզի ապացուցում է, որ միավորվելով մենք վերածվում ենք միակամ ու անպարտելի բռունցքի, և մեր ընթացքն անկասելի է այլևս:

Էս թեմայի շուրջ մի քիչ դժվար է ինձ ադեկվատ կարծիք արտահայտող համարելը, բայց դե սա իմ ՖԲ էջն է, ես էլ սովորաբար ոչ մեկին չեմ ստիպում, որ կարդան: Ադեկվատ ասացի՝ հիշեցի. հանուն ադեկվատության պիտի ասեմ, որ անընդունելի են ինձ համար Գալուստ Սահակյանի վերջին մի քանի արտահայտությունները:

Էս երկու օրը և´ լրատվադաշտով, և´ իրականում հետևում էի որոշ «պռոֆեսիոնալ կուսակցականներ» ու «արհեստավարժ չեգեվարաների»` շարժման մեջ «նիրյատ լինելու» ու շարժումն իրենցով անելու ապարդյուն փորձերին: Էլ չասեմ Րաֆֆու մասին, որ անիմաստ իրեն մի կանգառից մյուսն էր գցում` ուշադրություն գրավելու համար:

Հաստատ համոզված եմ արդեն, որ մեր մեջ մեկընդմիշտ մահացավ ստրուկը` իր տեղը զիջելով ՀՀ իրական իսկական արժանապատիվ քաղաքացուն: Թող էս փոքրիկ հաղթանակը, ինքներս մեր, ոչ թե ինչ- որ ոչնչություն պաշտոնյայի նկատմամբ, լինի ոգևորիչ, հուսադրող ու խթան հանդիսանա հետագա հաղթանակների համար:

Հասարակությունը Հայաստանում տարավ, թերևս, իր առաջին իրական հաղթանակներից մեկը` քաղաքապետը կասեցրեց իր ապօրինի որոշումը: Առայժմ տրանսպորտի ուղեվարձը կմնա նույնը: Ի վերջո, ո՞րն էր այս անգամ հասարակության հաջողության գաղտնիքը: Իշխանություններն ըմբռնեցի՞ն արդյոք իրավիճակի ամբողջ լրջությունը: Անգամ այսքան տարիներ իրենց ապօրինի որոշումների դեմ ձայն-ծպտուն չհանած մարդկանց միացումը սոցիալական ակցիաներին նրանց ոչինչ չի՞ հուշում: